Hebrew Origins of the Celtic Christian Church

“Moderne historici gaan bij het omgaan met de Romeinse invasies volledig voorbij aan de reden voor de grote Romeinse invasie in Groot-Brittannië. Ze noemen nooit het Edict van Claudius, of leggen uit dat het een oorlog van religieuze uitroeiing was, bedoeld om het christendom bij de bron te vernietigen. "

The Drama of the Lost Disciples (1961), George Jowett.

 

Applying the Trivium Method of Learning to this contentious issue, it seems appropriate to start with a selection of the most credible primary, secondary, modern and contemporary sources.

 

Wat was de oorspronkelijke vorm van het christendom, waar en wanneer werd het opgericht, door wie, waarom en hoe?

 

Volgens Percy E Corbet in Why Britain (1984):

“Julius Caesar schreef na zijn campagne in Groot-Brittannië in 55 v.Chr. Met bewondering over de cultuur van de Britten, hun voortreffelijke karakter en vindingrijkheid in handel en vakmanschap. Hij verwees met verbazing naar het aantal dichtbevolkte steden, de architectuur, de universiteiten en vooral naar hun religie met haar geloof in de onsterfelijkheid van de ziel.

De opmerking van Julius Caesar over religie doet de vraag rijzen waarop de voorchristelijke Britse religie was gebaseerd en deze vraag brengt ons ertoe de impact van het druïdisme in Groot-Brittannië te overwegen.

Volgens Isabel Hill Elder, een schrijver over de Kelten en de vroege Britse geschiedenis, leidde Hu Gadarn Hyscion (Isaacson), zoon van Isaac, in 1800 voor Christus een groep kolonisten naar Groot-Brittannië.Ze stelt dat de datum werd bevestigd door Dr.Gerald Hawkins in zijn onderzoek in verband met Stonehenge als een astronomische cirkel en dat Sir Norman Lockyer, Edward Dallies en William Stukeley bevestigen dat de religie van het oude Groot-Brittannië patriarchaal was. Ze vertelt ons dat, toen de Hebreeuwse religie werd opgericht door de afstammelingen van Abraham en Mozes, met de stam Levi apart gezet van zowel het burgerlijke als religieuze bestuur in de natie (Israël), kleine detachementen daar vandaan vaak in Groot-Brittannië arriveerden en de Levitische ontwikkeling die ze "De Waarheid" noemden. Deze benaming werd nooit gewijzigd in Groot-Brittannië en Druid (Truth) en Druthin (The Servant of Truth) bleven samen met het motto (The Truth against the World) behouden totdat het druïdisme uiteindelijk als een volkomen natuurlijke opeenvolging werd samengevoegd met het christendom. Ze zegt dat dit gebeurde op dezelfde manier waarop het christendom de natuurlijke en geprofeteerde volgorde van het Hebreeuwse geloof werd. "

 

Uit de werken van Julius Caesar, (parallel Engels / Latijn) tr. WA McDevitte en WS Bohn [1869], Gallic Wars Book 5 [54BC]:

“Het binnenste deel van Groot-Brittannië wordt bewoond door degenen van wie ze zeggen dat het volgens de traditie wordt overgeleverd dat ze op het eiland zelf zijn geboren: het maritieme deel door degenen die uit het land van de Belgae waren overgekomen om te plunderen en oorlog voeren; die bijna allemaal worden genoemd bij de namen van de staten waaruit ze voortkwamen, gingen daarheen, voerden oorlog, bleven daar en begonnen de landen te bebouwen. Het aantal mensen is ontelbaar, en hun gebouwen buitengewoon talrijk, voor het grootste deel erg op die van de Galliërs: het aantal runderen is groot. Ze gebruiken ofwel koperen of ijzeren ringen, bepaald op een bepaald gewicht, als hun geld. Tin wordt geproduceerd in het binnenland; in de maritieme, ijzer; maar de hoeveelheid ervan is klein: ze gebruiken koper, dat wordt geïmporteerd. Net als in Gallië is daar hout van elke soort, behalve beuken en sparren. Zij achten het niet geoorloofd de haas, de haan en de gans te eten; ze fokken ze echter voor amusement en plezier. Het klimaat is gematigder dan in Gallië, de verkoudheid is minder ernstig. "

 

Gallic Wars Book 6 [53BC]:

'Maar van deze twee orden is de ene die van de druïden, de andere die van de ridders. De eersten houden zich bezig met heilige dingen, leiden de openbare en privé-offers en interpreteren alle kwesties van religie. Bij hen neemt een groot aantal van de jonge mannen hun toevlucht tot onderwijs, en zij [de druïden] hebben grote eer onder hen. Ze bepalen namelijk respect voor bijna alle controverses, zowel openbaar als privé; en als er een misdaad is gepleegd, als er moord is gepleegd, als er een geschil is over een erfenis, als er iets is over de grenzen, beslissen dezelfde personen hierover; zij vaardigen beloningen en straffen uit; als iemand, hetzij in een particuliere of openbare hoedanigheid, zich niet aan zijn beslissing heeft onderworpen, verbieden zij hem de offers. Dit is onder hen de zwaarste straf. Degenen die aldus zijn verboden, worden gewaardeerd in het aantal goddelozen en misdadigers: ze mijden hen allemaal en vermijden hun gezelschap en conversatie, opdat ze niet enig kwaad zouden ontvangen van hun contact; noch wordt hun gerechtigheid verleend wanneer ze ernaar zoeken, noch wordt hun enige waardigheid geschonken. Over al deze druïden zit iemand, die onder hen het hoogste gezag bezit. Als een van de anderen bij zijn dood een vooraanstaande waardigheid bezit, slaagt hij; maar als er velen gelijk zijn, wordt de verkiezing gedaan door de suffrages van de druïden; soms strijden ze zelfs met wapens voor het presidentschap. Deze komen op een vaste periode van het jaar samen op een toegewijde plaats op het grondgebied van de Carnutes, dat wordt gerekend tot het centrale gebied van heel Gallië. Hier komen allen, die geschillen hebben, uit alle delen samen en onderwerpen zich aan hun decreten en besluiten. Deze instelling zou in Groot-Brittannië zijn bedacht en van daaruit naar Gallië zijn overgebracht; en nu gaan degenen die een meer nauwkeurige kennis van dat systeem wensen te verwerven, gewoonlijk daarheen om het te bestuderen. De druïden voeren geen oorlog, noch brengen zij samen met de rest eerbetoon; ze hebben een vrijstelling van militaire dienst en een ontheffing in alle zaken. Door zulke grote voordelen teweeggebracht, aanvaarden velen dit beroep uit eigen beweging, en [velen] worden er door hun ouders en familieleden naartoe gestuurd. Men zegt dat ze daar een groot aantal verzen uit het hoofd leren; bijgevolg volgen sommigen hun opleiding twintig jaar. Ze achten het ook niet geoorloofd om deze te schrijven, hoewel ze in bijna alle andere zaken, in hun openbare en privé-transacties, Griekse karakters gebruiken. Die praktijk lijken ze om twee redenen te hebben aangenomen; omdat ze niet verlangen dat hun leerstellingen onder de massa van de mensen worden onthuld, noch degenen die leren, om zich des te minder te wijden aan de inspanningen van de herinnering, vertrouwend op schrijven; aangezien het in het algemeen bij de meeste mannen opkomt dat zij, in hun afhankelijkheid van schrijven, hun ijver bij het grondig leren en het gebruik van de herinnering ontspannen. Ze willen dit inprenten als een van hun leidende leerstellingen, dat zielen niet uitsterven, maar na de dood van het ene lichaam naar het andere gaan, en ze denken dat mensen door dit principe in hoge mate opgewonden zijn over moed, de angst voor de dood. genegeerd worden. Evenzo bespreken en delen ze de jeugd veel dingen met betrekking tot de sterren en hun beweging, met respect voor de uitgestrektheid van de wereld en onze aarde, met respect voor de aard van de dingen, met respect voor de macht en de majesteit van de onsterfelijke goden. "

 

Seutonius (69-122 n.Chr.) Verklaarde in The Life of Claudius:

"Hij schafte de wrede en onmenselijke religie van de druïden onder de Galliërs volkomen af, die onder Augustus alleen voor Romeinse burgers was verboden;"

 

Sozomen (400-450 n.Chr.) Vertelt ons in zijn Pred. Hist .. lib. icv:

"Het is algemeen bekend dat de grote Constantijn zijn christelijke opleiding in Groot-Brittannië ontving."

 

St.Gildas de Wijze schreef in de zesde eeuw in zijn verovering van Groot-Brittannië en gaf aan dat het Britse christendom werd gevestigd in het laatste jaar van de regering van Tiberius Caesar, dat wil zeggen 37 na Christus:

Ҥ8. Ondertussen ontvingen deze eilanden, stijf van kou en vorst, en in een ver gebied van de wereld, ver van de zichtbare zon, de lichtstralen, dat wil zeggen de heilige voorschriften van Christus, de ware zon, die de hele wereld zijn pracht, niet alleen van het tijdelijke firmament, maar ook van de hoogte van de hemel, die al het tijdelijke overtreft, aan het laatste deel, zoals we weten, van de regering van Tiberius Caesar, door wie zijn religie ongehinderd werd gepropageerd, en de dood werd bedreigd voor degenen die zich met haar professoren bemoeiden.

§9. Deze lichtstralen werden door de inwoners met lauwe geesten ontvangen, maar ze schoten niettemin in meer of mindere mate wortel onder sommigen van hen, tot de negen jaar durende vervolging van de tiran Diocletianus [303-11 n.Chr.], Toen de kerken overal de hele wereld werd omvergeworpen, alle exemplaren van de Heilige Schrift die te vinden waren verbrand op straat, en de uitverkoren herders van Gods kudde werden afgeslacht, samen met hun onschuldige schapen, opdat er, indien mogelijk, geen overblijfsel in zou blijven. sommige provincies van Christus 'religie. "

 

De Eerwaarde Bede, die rond 740 na Christus schreef, zei in zijn kerkgeschiedenis:

"De Britten bewaarden het geloof dat ze onder koning Lucius hadden ontvangen onbedorven, en gingen in vrede en rust voort tot de tijd van keizer Diocletianus."

 

Het Doomsday Book (Survey Folio, pagina 249b) zegt:

“De Domus Dei, in het klooster van Glastonbury, genaamd The Secret of our Lord. Deze Glastonbury-kerk bezit in haar eigen plaats XII landhuiden die nooit belasting hebben betaald. "

 

Polydore Vergil (1470-1555 n.Chr.), Lib. ii:

"Groot-Brittannië, gedeeltelijk door Jozef van Arimathea, gedeeltelijk door Fugatus en Damianus, was van alle koninkrijken het eerste dat het evangelie ontving."

 

Robert Parsons, de jezuïetengeleerde, geeft in zijn Three Conversions of England (1603) toe dat:

"De christelijke religie begon in Groot-Brittannië binnen vijftig jaar na Christus 'hemelvaart."

 

De staten van Sir Henry Spelman in Concilia, gepubliceerd in 1773 na Christus:

"We hebben overvloedig bewijs dat dit Groot-Brittannië van ons het geloof ontving, en dat van de discipelen van Christus Zelf, kort na de kruisiging van Christus."

Tertullian (c. 155-222A.D.) the theologian, wrote: “The extremities of Spain, the various parts of Gaul, the regions of Britain which have never been penetrated by Roman arms have received the religion of Christ.”
(Tertullian Def. Fidei, page 179)

Volgens Hengwst MSS, Geoffrey of Monmouth, Bk. XI, hfst. XII, Humphrey Lloyd, 'Sebright' MSS; Abt van Bangor Iscoed of Bangor-on-Dee, schreef in de 7e eeuw aan de bisschop van Rome:

"We verlangen alle mensen lief te hebben, maar hij die u" paus "noemt, heeft niet het recht zichzelf de" vader van vaders "te noemen en de enige onderwerping die we hem kunnen geven is dat wat we aan elke christen verschuldigd zijn."

 

Cadvan, Prins van Wales, 610 n.Chr., Spreekt zich aldus uit tegenover de abt van Bangor over het onderwerp van de wederzijdse exclusiviteit van de kerken van Groot-Brittannië en Rome:

“Alle mensen kunnen dezelfde waarheid koesteren, maar niemand kan hierdoor in slavernij worden getrokken door een ander. Als de Cymry alles zou geloven wat Rome gelooft, zou dat een even sterke reden zijn voor Rome om ons te gehoorzamen als voor ons om Rome te gehoorzamen. Het is voor ons voldoende dat we de waarheid gehoorzamen. Als andere mensen de waarheid gehoorzamen, moeten zij dan aan ons onderworpen worden? Toen werd de waarheid van Christus tot slavernij gemaakt en niet tot vrijheid. "

 

Nathanial Bacon (1593-1660 n.Chr.), Verklaarde in de regering van Engeland:

'De Britten zeiden tegen Augustinus dat ze niet aan hem onderworpen zouden zijn, noch dat hij de oude wetten van hun kerk zou laten verdraaien. Dit was hun besluit, en ze waren zo goed als hun woord, want ze behielden de vrijheid van hun kerk vijfhonderd jaar na zijn tijd, en waren de laatste van alle kerken van Europa die hun macht aan het Romeinse beest opgaven. . . "

 

Alford's Regia Fides Brittanica 1663, Vol. 1, p. 19:

"Het geloof dat door de natie van de Britten werd aangenomen in het jaar van onze Heer 165, bleef ongeschonden, en in het genot van vrede, tot in de tijd van keizer Diocletianus."

 

Sir William Blackstone, Commentaries on the Laws of England 1765–1769, Vol. IV, p.105:

"De oude Britse kerk door wie er ook plantte, was een vreemde voor de bisschop van Rome en al zijn beweerde autoriteiten."

 

RW Morgan, St. Paul in Groot-Brittannië, p. 111:

"De Britse kerk werd tijdens zijn [Constantijns] regering vertegenwoordigd door inheemse bisschoppen op de concilies van Arles, 308 n.Chr. En Nice, 325 n.Chr."

 

Van Lionel Smithett Lewis 'St. Joseph of Arimathea in Glastonbury (1922):

“Het is zeker dat Groot-Brittannië het geloof in het eerste tijdperk ontving uit de eerste riolen van het Woord. Van alle kerken waarvan ik de oorsprong heb onderzocht in Groot-Brittannië, is de kerk van Glastonbury de oudste. "

 

Isabel Hill Elder schrijft in Celt, Druid en Culdee (1973):

“… In zeven genealogische tabellen die zijn stamboom uiteenzetten, wordt aangetoond dat Arviragus de zoon is van Cunobelinus en grootvader van Lucius (in wiens regering het christendom werd gevestigd als de nationale religie); in de stamboom volgens de klassiekers, dwz Julius Caesar, Tacitus, Suetonius, Dion Cassius en Orosius, wordt Caractacus getoond als de zoon van Cunobelinus; in Rome was Caractacus ook bekend onder zijn titel, Arviragus, en er wordt zo naar verwezen door de dichter Juvenal. In de stamboom volgens Tysilio en in de Welsh Chronicles verschijnt Caractacus onder zijn titel Gueirdd (Justiciary), zoon van Cunobelinus en grootvader van Lucius. Verder verschijnt Caractacus in de Triads en enkele van de Welshe genealogieën als de zoon van Bran en de grootvader van Lucius. Bran, een samentrekking van Brenhan, dwz 'King', wordt in de Triads genoemd als 'Bran the Blessed' (de gezegende koning). Dit was de aanwijzing van Cunobelinus na zijn aanvaarding van het christendom en zijn aftreden van de kroon ten gunste van zijn derde zoon, Caractacus. Bran de Gezegende werd aartsdruïde van Siluria om de rest van zijn leven te wijden aan het christendom waarin het druïdisme begon op te gaan.

[…] Bijna twee eeuwen lang was Groot-Brittannië vrij van de heerschappij van het keizerlijke Rome; dit feit stelde de aanhangers van de Britse Kerk in deze tijd in staat de tweede canon van het Concilie van Constantinopel, gehouden in 381 n.Chr., te citeren, waarin werd verordend dat de kerken zonder het Romeinse Rijk geregeerd moesten worden door hun oude gebruiken (Paper in the ' Ecclesiastic 'voor april 1864 op Dr. Todd's' St. Patrick ', Concilia Constantiano Theodore-Martin (Lovar), 1517). Maar de canon werd door Augustinus en zijn opvolgers niet voldoende geacht om de Britse kerk in haar bewering te rechtvaardigen.

Hoewel de leerstellige controverses die de Britse en de Roomse kerken verdeelden misschien onbelangrijk voor ons lijken, tonen ze duidelijk onze oorspronkelijke kerkelijke onafhankelijkheid en de hardnekkige weerstand van onze kerkvaders tegen pauselijke pretenties op suprematie (McCallum, 'History of the Culdees', p.60 , 61). Ongetwijfeld behoort tot de nationale Kerk van Groot-Brittannië die voortreffelijkheid toe waarvan de oude Britse Triaden beweerden dat ze 'primair was met betrekking tot het christendom'.

 

The Drama of the Lost Disciples (1961), George F.Jowett:

“Het is interessant op te merken dat de Bethanië-groep die in Groot-Brittannië landde, door de Britse priesterschap nooit christenen werd genoemd, en ook niet later, toen de naam algemeen werd gebruikt. Ze heetten 'Culdees', net als de andere discipelen die later de Josephiaanse missie naar Groot-Brittannië volgden. Er zijn twee interpretaties gegeven aan het woord 'Culdee', of 'Culdich', beide woorden puur van de Kelto-Britse taal, de eerste betekenis 'bepaalde vreemden', en de andere zoals uitgelegd door Lewis Spence, die stelt dat 'Culdee' is afgeleid van 'Ceile-De', wat 'Dienaar van de Heer' betekent. In beide gevallen is de betekenis passend. Deze titel, toegepast op Jozef van Arimathea en zijn metgezellen, geeft duidelijk aan dat ze als meer dan gewone vreemdelingen werden beschouwd. De naam onderscheidt ze als iemand speciaal. In dit geval, aangezien ze met een speciale missie in Groot-Brittannië zijn aangekomen met een speciale boodschap, kunnen we redelijk de titel aanvaarden die bedoeld is om hen te identificeren als 'bepaalde vreemden, dienaren van de Heer' ... In de oude Britse Triaden, Joseph en zijn twaalf metgezellen worden allemaal Culdees genoemd, evenals Paul, Peter, Lazarus, Simon Zelotes, Aristobulus en anderen. Dit is belangrijk. De naam was buiten Groot-Brittannië niet bekend en kon daarom alleen worden toegewezen aan degenen die daadwerkelijk onder de Britse Cymri hadden gewoond. De naam werd nooit toegepast op een discipel die niet geassocieerd was met de vroege Britse missies. Hoewel Gallië Keltisch was, werd de naam daar nooit gebruikt. In latere jaren kreeg de naam Culdee een extra betekenis en benadrukte het feit dat de Culdee Christelijke Kerk de oorspronkelijke Kerk van Christus op aarde was. De naam Culdee en Culdich bleven vasthoudend aan de Schotse kerk en haar prelaten, veel langer dan elders.

[…] De Rig-Veda's, de oude religieuze boeken van India, werden geschreven in 1500 voor Christus en de Druïdische religie dateerde van vóór die van India, rond 1800 voor Christus.

De wijze mannen van India schrijven het bezoek van Jezus onder hen op en zeggen dat Hij in Nepal woonde. Ze maken ook verschillende verwijzingen naar Groot-Brittannië als een groot centrum van religieus leren, en daarom zou Jezus op verschillende punten weten hoe hoog de druïdische religieuze wijsheid is. Hij zou het weten van zijn oom Joseph, die vaak Groot-Brittannië bezocht tijdens zijn tinmijnenexpedities. Het was populaire kennis onder de Grieken en Romeinen die Judea bevolkten. Hij zou het weten uit persoonlijk contact met Groot-Brittannië, toen zijn oom Joseph Hem meenam op zijn zeevaartreizen naar dat land. De oosterse en westerse traditie beweren dat Jezus zijn studie in Groot-Brittannië voltooide. Dit zou mogelijk kunnen zijn. In die tijd waren de druïdische universiteiten de grootste ter wereld, zowel in omvang als in aantal, met een lijst van zestig grote universiteiten en een gemiddelde opkomst van meer dan zestigduizend studenten. (Gildas, 'Cottonian MS' en Morgan, 'History of Britain') Dit wordt bevestigd door het Griekse en Romeinse getuigenis waarin staat dat de nobelen en rijken van Rome en andere landen hun kinderen hebben gestuurd om rechten, wetenschap en religie te studeren in Groot-Brittannië. "

 

Van Bharath Khand van Bhavishya Purana (vermoedelijk rond 1500 voor Christus geschreven):

“De openbaring van God die eeuwig, heilig, medelijdend en verlosser is; die in ons hart woont, wordt gemanifesteerd. Zijn naam is Yeesha (Jezus) Masih (Christus). "

 

In Waarom Groot-Brittannië? (1984), Percy E. Corbett schreef:

“William van Malmesbury vermeldt in zijn“ De Antiquitate Glastoniae ”dat St. David AD 540, toen hij naar Glastonbury kwam om de nieuwe kerk opnieuw in te wijden, een droom had die van gedachten veranderde. Tijdens de eerste nacht dat St. David in Glastonbury sliep, verscheen het visioen van Jezus aan hem in een droom waarin hij David vertelde dat herinwijding niet nodig was door te zeggen: “Hijzelf had de kerk al lang eerder gewijd ter ere van zijn moeder en het avondmaal mocht niet worden ontheiligd. door menselijke herhaling.

Om het historische begin van de kerk te bestendigen, richtte St. David naast de oude kerk in 546 een nieuwe steen op met daarop een koperen plaat waarop stond: - “De eerste grond van God, de eerste grond van de heiligen in Groot-Brittannië, de opkomst en fundering van alle religie in Groot-Brittannië, en de begraafplaats van de heiligen. "

 

William van Malmesbury schreef ook over de oorspronkelijke kerk in Glastonbury:

“Aanvankelijk van vlechtwerk, genoot het enigszins van hemelse heiligheid, zelfs vanaf het allereerste begin, en blies het uit over het hele land en claimde superieure eerbied. Een model van de vlechtkerk bestaat in het British Museum. "

 

In zijn allesbehalve verloren, History of Britain from the Flood to AD 700, schreef RW Morgan:

“De rooms-katholieke kerk pretendeert niet de primitieve of apostolische kerk van Groot-Brittannië te zijn. Het kwam pas anderhalve eeuw na de Saksen en vier eeuwen na de nationale oprichting van de inheemse Britse kerk. "

 

Morgan vervolgde op pagina 37:

“Toen het druïdisme opging in het christendom, werden deze riten, feesten en canonicals die van de christelijke kerk. Er bestaat weinig variatie tussen de moderne religieuze ceremoniën, zoals getuige in een rooms-katholieke kathedraal, en die van het druïdische Brittannië tweeduizend jaar daarna. Hun afleiding van het druïdisme is niet duidelijker dan het opvallende contrast dat ze presenteren met het eenvoudige en onopgesmukte ritueel van het primitieve christendom. Sommige van deze vieringen zijn gebruikelijk in het jodendom en het druïdisme - andere zijn alleen in het druïdisme te vinden. "

 

Op pagina 51 beschouwt Morgan de mislukte Juliaanse invasies van Groot-Brittannië, 55-54 voor Christus:

'De gevolgen van de tweede Juliaanse invasie, vakkundig verdoezeld en gekleurd zoals ze zijn in de commentaren van de Romeinse generaal, tonen aan dat het zowel in Rome als op het continent als een ernstiger mislukking werd beschouwd dan de eerste.

Gedurende zevenennegentig jaar durfde geen Romein opnieuw een vijandige voet op ons eiland te planten. En toen de Romeinse adelaar onder Claudius opnieuw zijn vleugels uitbreidde naar de stormachtige winden van Groot-Brittannië, was dat toen geen andere vijand die niet veroverd was zijn oog ontmoette van de Eufraat tot Gibraltar, en het rijk dat het symboliseerde, had de tijd om al zijn enorme krachten te veranderen. tegen de enige vrije mensen van het Westen. "

 

Morgan beschouwt dan de mislukte invasie van Claudia, inclusief de uiteindelijke verdrijving van de Romeinen uit Groot-Brittannië in 86 na Christus:

“De invasie van Claudius die hier begint, 43 n.Chr., En eindigde na een oorlog van drieënveertig jaar die met wisselend succes werd gevoerd, bij de verdrijving van de Romeinen uit Groot-Brittannië, in 86 n.Chr., Is opmerkelijk voor de opeenvolging van bekwame bevelhebbers. geproduceerd door het aan beide kanten. Groot-Brittannië diende in deze periode hetzelfde doel voor Rome als Hindustan in de vorige eeuw voor Groot-Brittannië - het was de kraamkamer voor het grootbrengen van generaals en het handhaven van de efficiëntie van haar troepen. Met uitzondering van de campagnes van Corbulo, in Duitsland (47 n.Chr.) En Armenië (58 n.Chr.), En van de verovering van Dacia in één veldtocht (86 n.Chr.), Trokken geen andere buitenlandse vijandelijkheden de aandacht van de Romeinse wapens. . De keizers hadden de vrijheid om de hele macht van het rijk alleen tegen dit eiland te richten - een feit dat zorgvuldig is genegeerd door de Romeinse historici, dus het wekt geen verbazing dat het niet had mogen worden opgemerkt door de moderne schrijvers die kunnen zien niets Brits in deze heroïsche oude tijden behalve door het vijandige en vervormende medium van Romeinse ogen. "

 

Als de voorgaande grammatica of zelfs bepaalde delen ervan correct blijken te zijn, ondanks bepaalde fouten en weglatingen, lijkt het logisch om te concluderen dat het christendom in zijn oorspronkelijke vorm heel goed een natuurlijke opeenvolging kan zijn geweest van de oude Britse druïdische religie, die werd belichaamd door het geloof in de onsterfelijkheid van de ziel, plaatsvervangende verzoening en de bardische stelregel, De waarheid tegen de wereld, terwijl het epicentrum de westelijke eilanden lijkt te zijn geweest van de landen die nu bekend staan als Ierland en Schotland.

 

Het lijkt ook enigszins voor de hand liggend, ondanks eeuwen van verwarring, verduistering en misleiding, dat de oude kerk van de Culdees of de Chaldeeën van Ur mogelijk het prototype was voor de Apostolische Christelijke Kerk in Groot-Brittannië, die dateert van vóór St. Augustinus 'pogingen om de katholieke kerk op te leggen. geloof aan de Britten met meer dan een half millennium, gezien de overvloed aan geloofwaardige bronnen die beweren dat de primaire zetel van het christendom gevestigd was in Glastonbury, in het jaar dat nu bekend staat als 37 na Christus, terwijl de kruistocht van St. Augustinus begon in 597 na Christus.

Bovendien, als de conclusies van William Comyns Beaumont in Groot-Brittannië - Sleutel tot de wereldgeschiedenis correct blijken te zijn, dan in ieder geval totdat het met de grond gelijk werd gemaakt rond 135 na Christus door keizer Hadrianus, Jeruzalem, waar Joseph wordt verondersteld een huis te hebben gehouden en hoge functie, was de heilige stad die werd gebouwd op de plek die we nu kennen als Edinburgh in Schotland, die in bijbelse tijden bekend stond als Judea. Dit onderwerp, samen met de vraag naar het bestaan van Christus, zal in de volgende artikelen in detail worden besproken.

Wat betreft wie de oorspronkelijke zetel van het christendom heeft gesticht, het lijkt waarschijnlijk dat de oorspronkelijke kerk werd gesticht op de eilanden van Groot-Brittannië, maar de specifieke kenmerken van wie het heeft gesticht, blijven minder zeker. Hoewel er talloze beweringen zijn dat Jozef van Arimathea en de voornaamste discipelen van Christus en / of Christus zelf de oorspronkelijke vlechtkerk in of nabij Glastonbury hebben gebouwd, lijkt het meer dan waarschijnlijk dat deze werd gesticht door degenen die door hen als Culdees of Chaldeeërs werden beschouwd. de oude Britten.

 

Velen hebben de term "Culdees" verkeerd begrepen. Hierdoor heeft de Orthodoxe Kerk van Culdees de volgende definities in de bijlage van veel van onze publicaties: